Μην τρομάξεις...
Απλά αφήσε την φαντασία σου να σε ταξιδέψει...
Όπως όταν ήσουν μικρός...

Χιόνισε...

Όλα γύρω κάτασπρα...Σαν τότε...

Πεζοπορία μέσα στο δάσος...Χιονισμένα δέντρα...Κρυσταλλωμένα φύλλα...

Φέτος άραγε θα μου ξαναδοθεί η ευκαιρία;;; Ποιος ξέρει...

Μόνο οι εικόνες έχουν μείνει να μου θυμίζουν...

Εικόνες που προσπαθούσα να τραβήξω με την φωτογραφική αλλά με εμπόδιζαν τα παγωμένα δάχτυλα...

Και ύστερα το τζάκι...Αναμμένο να μας περιμένει...

Τα ξύλα να σιγοκαίνε και εμείς να πίνουμε άφθονο κρασί να "ζεσταθεί το αιματάκι"...

Πέρασαν αυτά...Θα έρθουν άλλα...

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ...

Ένα θλιβερό συναίσθημα απομόνωσης...

Η ψυχική κούραση ,η πικρία, η απόγνωση την φέρνουν πλάι μας...

Ακόμη και αν βρίσκεσαι μέσα στο πλήθος μπορείς να τη βιώσεις...

Αισθάνεσαι ότι δεν σε ακούνε, δεν σε κατανοούν,δεν σε αγαπούν...

Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do about you now

Backbeat the word was on the street
That the fire in your heart is out
I'm sure you've heard it all before
But you never really had a doubt
I don't believe that anybody feels
The way I do about you now

And all the roads we have to walk along are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would
Like to say to you
I don't know how

Because maybe
You're gonna be the one who saves me ?
And after all
You're my wonderwall

Today was gonna be the day?
But they'll never throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you're not to do
I don't believe that anybody
Feels the way I do About you now

And all the roads that lead to you were winding
And all the lights that light the way are blinding
There are many things that I would like to say to you
I don't know how

I said maybe
You're gonna be the one who saves me ?
And after all
You're my wonderwall

I said maybe
You're gonna be the one who saves me ?
And after an
You're my wonderwall

Said maybe
You're gonna be the one that saves me
You're gonna be the one that saves me
You're gonna be the one that saves me

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα στεκόταν μπροστά στη φωτιά και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα από μια αγάπη παλιά "ποτέ πια"...

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα χόρευε σε μια ακρογιαλιά ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά και προχώρησε στα βαθιά...

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα και δεν είχε μιλιά κοιτούσε το θάνατο σαν μια αγάπη παλιά και ψιθύριζε με μάτια σβηστά "ποτέ πια"...

Για όλα αυτά που ζήσαμε μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους....

Τις ώρες που δακρύσαμε μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους........

Τρέχω σαν κυνηγημένη τον ήλιο να βρω...
Όχι τον σκοτεινό...
Αλλά εκείνον που θα μου χαρίσει την ελευθερία της σκέψης, της κίνησης, της καρδιάς...
Μα το ποτάμι κλαίει...
Το φεγγάρι έκρυψε το ασημένιο φως του...
Και εγώ ζω...
Ζω μία ζωή μίζερη , ένα όνειρο που πάει να ξεχαστεί...
Οι ώρες περνούν...
Οι μέρες φεύγουν...
Και τρέχω στα βουνά σαν αετός τη λύση να βρω...
Άραγε αξίζει ;;;
Η ζωή μου δεν πουλιέται...
Το μέλλον όμως ξεγελάει...
Τα δάκρυα μου τρέχουν...
Και με καίνε...
Τ'αφήνω όμως να με κάψουν...
Πρέπει να υπομείνω το μαρτύριο για να έρθει το σωτήριο αύριο...
Μα κανείς δεν με λυπάται ;;;
Ρίχτηκα μόνη μου στον λάκκο της φωτιάς...
Άραγε θα επιζήσω ;;;
Πρέπει να διαλέξω...
Βοήθησε με να ανέβω...
Σ'ευχαριστώ...
Τώρα περπατάω στον παράδεισο...
Επιτέλους λουλούδια...
Τι όμορφα μπουμπούκια!!!
Τα χαϊδεύω...
Ωχχχ...Μία αστραπή...
Μα που πήγαν τα ροδοπέταλλα ;;;
Που βρέθηκαν τα αγκάθια ;;;
Πόνε σ'αγαπώ...
Σ'αγαπώ όπως την απουσία...
Για αυτό θα σε νικήσω...
Θα σε νικήσω γιατί έχω φύλακα οδηγό την αγάπη μου...
Έχω τα αστέρια,έχω την γη,τον ουρανό,την πλάση ολόκληρη!!!
Τελικά το αποφάσισα..
Θα επιζήσω..Γιατί...
ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ....

Άραγε οι στιγμές που υπάρχουν στην ζωή μας, καθορίζουν αυτό που είμαστε;

Ή μήπως αυτό που είμαστε, καθορίζει τις στιγμές αυτές;

Το μυαλό και τα "πρέπει" πολλές φορές μας εμποδίζουν να εκφραστούμε ελεύθερα...

Να βγάλουμε προς τα έξω αυτά που επιθυμούμε...

Και αυτό επειδή πριν από οποιαδήποτε πράξη ,πρέπει να σκεφτείς και να κοστολογήσεις τα υπέρ και τα κατά, όλες τις πιθανότητες, τις αλλαγές , τις συνέπειες...

Όλα...

Κάνοντας μία αναδρομή στην ζωή μου παρατηρώ πως οι μεγάλες μου στιγμές, οι στιγμές που ζωγραφίζουν στα χείλη μου ένα χαζό χαμόγελο, είναι εκείνες οι στιγμές και οι πράξεις που βγήκαν αυθόρμητα...

Πάντα ήθελα η κάθε στιγμή που ζω να είναι μοναδική...

Αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετύχω...

Πλέον όλα είναι προσχεδιασμένα...

Προγραμματισμένες στιγμές και πράξεις...

Πολλές φορές αισθάνομαι πως αυτά τα "πρέπει" δεν είναι παρά μόνο εμπόδια για να νιώσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι...

Ίσως και να κάνω λάθος...

Θυμάμαι πως από μικρή προσπαθούσα να τρέξω μακριά,να αναζητήσω νέους κόσμους...

Να πάω σε μέρη ονειρικά...

Έλα να πάμε μαζί!!! Μην με αφήνεις μόνη...

Με τρομάζει η μοναξιά...

Και εσύ και εγώ έχουμε τη δύναμη του μυαλού...

Έχουμε την δυνατότητα να ταξιδέψουμε με τα φτερά του νου και της φαντασίας...

Να πάμε μακριά χωρίς να μας πάρει κανένας είδηση...

Θα είναι το μυστικό μας...

Έχουμε την δυνατότητα να ταξιδέψουμε σε μέρη παράξενα, που κανείς άλλος δεν μπορεί να πάει...

Μόνο εγώ και εσύ θα τα γνωρίζουμε...

Θα είναι οι κρυψώνες μας...

Οι φωλιές μας...